İki ablam ve iki abimle. Ablalarım aramızdan erken ayrıldılar. Allah rahmet eylesin. Ailenin kıymetini ve önemini en iyi bilenlerdeniz. Tüm sülâlemizde askere gidip te ilk dönen kişi büyük amcam olmuştur. Dede kavramını hiç tanımadık. Babam, babasının şehit olduğunda küçücük bir çocukmuş. Babasını hiç hatırlamazdı. Bunları niçin yazıyorum? Açlık, yokluk, kıtlık ve sefalet içinde babam ve amcalarımı babaannem büyütmüş. Rahmetlik babam da bizi bir işçi maaşıyla yokluklar içinde okuttu. Sık sık hava atardı. “Gösterin bana, üç oğluna da subay olarak askerlik yaptıran var mı?” diye. Bizlerde yokluk içinde ve 80lerin anarşi ve terörü içinde okuduk.
Hiçbir zaman birbirimize kırıcı olmadık. Yukarda ki resim de kızımla birlikte mutlu günümüzden bir anı.
Büyük abim Hadi Emin (1947) Yüksek teknikerdi. Ortanca abim Osman (1949) Genel cerrahtı. Her ikisi de emekli, İstanbul’da yaşıyorlar.
Ben Hasan (1954) matematik öğretmeni, emekliyim. Baba ocağı Bünyan’da yaşıyorum. Allah’tan, herkesin içi sıra bizlere de sıhhat, sağlık mutluluklar vermesini dilerim.
Hasan Altuntop
Yorumlar
Yorum Gönder
Lütfen görüş ve düşüncelerinizi buraya yazınız.